نقش کمرنگ اندازه شهاب سنگ ها در مرگبار بودنشان هنگام برخورد با زمین!
یک مطالعه جدید نشان داده است که ترکیب سنگ هایی که یک شهاب سنگ در هنگام برخورد به زمین به آنها برخورد می کند، در میزان مرگبار بودن آن برخورد بیشتر تعیین کننده است تا اندازه آن شهاب سنگ.
به گزارش پارسی کاو به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، برمبنای یک مطالعه جدید، ترکیب سنگ هایی که یک شهاب سنگ هنگام رسیدن به زمین به آنها برخورد می کند، در میزان مرگبار آن برخورد تعیین کننده است، نه فقط اندازه آن.
زمین در طول تاریخ ۴.۵ میلیارد ساله خود توسط سنگ های فضایی زیادی بمباران شده است که موجب تولید غبار جوی شده و سطح آنرا آشفته کرده است.
حالا یک تیم متخصص از دانشگاه "لیورپول" به دنبال این بودند که دریابند چرا تعدادی از شهاب سنگ ها موجب انقراض دسته جمعی می شوند، مانند آنچه که بر سر دایناسورها آمد، در صورتیکه برخی دیگر کمتر مرگبار بوده اند.
بدین سبب پژوهشگران دانشگاه لیورپول ۴۴ برخورد را در ۶۰۰ میلیون سال قبل تجزیه و تحلیل کردند.
آنها دریافتند شهاب سنگ هایی که به صخره های غنی از "پتاسیم فلدسپات" برخورد می کنند، صرف نظر از اندازه خودِ شهاب سنگ، همیشه منجر به یک انقراض دسته جمعی می شوند.
"پتاسیم فلدسپات"(Potassium feldspar) یک ماده معدنی اساسی در رویدادهای انقراض دسته جمعی و ماده ای غیرسمی است، اما بعنوان یک هواپخش هسته یخی قوی عمل می کند که به شدت بر پویایی ابرها تأثیر می گذارد.
"فلدسپات" که قبلا "فلسپار" نامیده می شد، نوعی کانی بلورین است که از سیلیکات آلومینیم و سدیم و پتاسیم و کلسیم تشکیل شده و در سنگ های آذرین یافت می شود.
هسته یخی نیز ذره ای است که بعنوان هسته تشکیل بلور یخ در جو عمل می کند.
نفوذ "پتاسیم فلدسپات" به ابرها، به آنها اجازه می دهد تا تشعشعات خورشیدی بیشتری را از خود عبور دهند که به نوبه خود سیاره را گرم می کند و آب و هوا را به شدت تغییر می دهد.
وقتی این اتفاق می افتد، جو را نسبت به گرم شدن ناشی از انتشار گازهای گلخانه ای مانند فوران های آتشفشانی بزرگ حساس تر می کند.
دکتر "کریس استیونسون" رسوب شناس دانشگاه "لیورپول" و یکی از نویسندگان این مطالعه بین المللی است. وی می گوید: برای چندین دهه دانشمندان درباره این که چرا تعدادی از شهاب سنگ ها موجب انقراض دسته جمعی می شوند و برخی دیگر که حتی شهاب سنگ های واقعاً بزرگی هستند، این کار را نمی کنند، متحیر بودند.
وی ادامه داد: وقتی داده ها را کنار هم می گذاریم، اعجاب انگیز هستند، حیات روی کره زمین در طول چهار مورد از بزرگترین برخوردهای شهاب سنگی با قطر دهانه ۴۸ کیلومتری به شکل عادی ادامه یافته است، در صورتیکه برخوردی به اندازه نصف آن در پنج میلیون سال پیش به یک انقراض جمعی منجر گردیده است.
تا حالا برخی از فرضیات برای توضیح این که چرا تعدادی از برخوردها منجر به انقراض دسته جمعی می شوند، همچون فوران های آتشفشانی بزرگ، مطرح شده بود.
دکتر "استیونسون" می گوید: با بهره گیری از این روش جدید برای ارزیابی محتوای مواد معدنی مورد برخورد با شهاب سنگ ها، نشان می دهیم که هر بار که یک شهاب سنگ، چه بزرگ و چه کوچک، به سنگ های غنی از "پتاسیم فلدسپات" برخورد می کند، با یک رویداد انقراض جمعی مرتبط می باشد.
پژوهشگران می گویند که این مطالعه، یک راه کاملاً جدید از تحقیقات را باز می کند، همچون این که دقیقاً چه چیزی حیات را در طول هر یک از قسمت های برخوردها از بین می برد.
بگفته پژوهشگران، تا حالا تنها برخورد شهاب سنگ ها بوده که توانسته است سازمان هواپخشی آب و هوا را تغییر دهد.
دکتر "استیونسون" می گوید: با این وجود، کارهای انسان امروزی، مکانیسم مشابهی را با افزایش انتشار ذرات معلق در هوا به جو نشان میدهد.
این مطالعه در مجله Geological Society of London انتشار یافته است.
منبع: پارسی كاو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب