آسانسور فضایی را فراموش كنید، به خط زمین-ماه بیاندیشید
ماه، 2 نفر!
پارسی كاو: دو محقق از دانشگاه های كمبریج و كلمبیا فكر می كنند كه سرمایه گذاری روی راه اندازی یك خط كابلی بین ماه و زمین راه بهتری از ساخت آسانسور فضایی متصل به ایستگاه فضایی باشد.
به گزارش پارسی كاو به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، دو اخترفیزیكدان از دانشگاه كمبریج و دانشگاه كلمبیا معتقدند كه چاره مشكل حمل و نقل وسایل و امكانات به ماه، امكان دارد بجای سرمایه گذاری روی آسانسورهای فضایی، راه اندازی یك خط فضایی از ماه به زمین باشد.
آنها معتقدند كه این چاره، عملی تر خواهد بود و ساختن آن آسان تر و ارزان تر از گزینه قبلی خواهد بود.
این دو محقق به اسامی "زفیر پنویر" و "امیلی استنفورد" معتقدند كه برای نحوه حمل و نقل تداركات از زمین به ماه در اشتباهیم و می توانیم با وصل كردن ماه و زمین توسط یك كابل، این كار را انجم دهیم.
بردن امكانات و وسایل به مدار زمین هم اكنون به سبب نیاز به غلبه بر گرانش زمین بسیار پر هزینه است و از ساخت آسانسورهای فضایی مدتهاست كه بعنوان یك چاره بالقوه نام برده می شود.
راه اندازی آسانسور فضایی در صورت تحقق می تواند هزینه ها را در طولانی مدت به طرز شایان توجهی كم كند و اجازه دهد محموله ها بسادگی از سطح زمین به مدار منتقل شوند، اما مشكلات جدیدی را نیز به وجود می آورد.
به نظر نمی رسد مواد مدرن موجود روی زمین هم اكنون برای این منظور مناسب باشند، چونكه قدرت كافی برای تحمل وزن چنین پروژه بلندپروازانه ای را ندارند، یا حداقل این دو محقق این گونه ادعا می كنند.
از نظر آنها، بهتر است یك فضاپیما از ماه تا زمین به صورت معلق بماند.
آنها می گویند: ما در این كار روش جایگزینی برای آسانسور فضایی عرضه كرده ایم. با توسعه یك خط كابلی حمل و نقل متصل به ماه می توانیم یك خط فضایی پایدار بسازیم و این كابل اجازه می دهد تا حمل و نقل به صورت آزادانه از زمین تا سطح ماه صورت گیرد.
آنها معتقدند با عنایت به فناوری مدرن كنونی، چنین پروژه ای قابل دستیابی است و استدلال می كنند كه امكان راه اندازی و نصب یك كابل از ماه به زمین وجود دارد و معتقدند كه این امر امكان عبور و مرور و حمل و نقل آسان بین زمین و ماه را فراهم می آورد.
همانطور كه گفته شد، هم اكنون انتقال محموله از زمین به فضا بسیار هزینه بر است. دلیل این امر این است كه ما هم اكنون برای دستیابی به این هدف مجبور به استفاده از فناوری موشكی هستیم.
اكثریت قریب به اتفاق این هزینه مربوط به توسعه و ساخت موشك برای غلبه بر گرانش زمین و خروج از جو آن است. این رویكرد بسیار اسراف كارانه است و موشك نه تنها باید وزن خود و بار خودرا به بالا بكشد، بلكه باید مخزن بزرگی از سوخت را نیز حمل كند.
بنا بر این هم اكنون برای حمل هر كیلوگرم بار به فضا دهها هزار دلار هزینه می شود و اگر بخواهید بار خودرا به ماه برسانید، هزینه ها بیشتر هم می شود.
بنا بر این انگیزه زیادی برای كاهش هرچه بیشتر هزینه ها وجود دارد و به رغم همه كارهای بزرگی نظیر توسعه موشك های قابل بازگشت كه شركت های خصوصی مانند اسپیس ایكس انجام می دهند، این كار هنوز هم بسیار پر هزینه است.
بسیاری اعتقاد دارند كه پاسخ، تأمین زیرساختی ثابت و پایدار می باشد كه بتواند محموله ها را بوسیله كابل به فضا و فراتر از آن منتقل كند.
ایده آسانسور فضایی خوب بنظر می رسد اما مشكلی كه وجود دارد این است كه چنین چیزی باید بسیار قوی باشد و از سویی باید حدود 42 هزار كیلومتر طول داشته باشد.
از نظر نظریه این آسانسور با اتكا به نیروی گریز از مركز به حالت تعلیق در می آید، اما حتی با وجود بعضی از مواد جدید با مقاومت بالا مانند نانولوله های كربن امكان دارد نتوانند این شرایط سخت را تحمل كنند.
بنا بر این "پنویر" و "استنفورد" می گویند ما امكان دارد حداقل برای ماموریت های ماه به مسیر اشتباهی چشم دوخته باشیم.
یك آسانسور فضایی می تواند هر 24 ساعت یك دفعه در مدار زمین بچرخد، در صورتیكه یك فضاپیمای مستقر ماهی یك دفعه زمین را دور می زند.
این سرعت كندتر مدار موجب كاهش چشم گیر نیروهای تحمیل شده به خط فضایی در مقایسه با آسانسور فضایی می شود.
پژوهشگران می گویند: در كابل كشی میان زمین تا ماه، این خط فضایی از منطقه ای عبور می كند كه جاذبه زمینی و قمری یكدیگر را خنثی می كنند. این منطقه كه بعنوان نقطه لاگرانژی شناخته می شود، به خاصیت اصلی و مركز ثقل این فضاپیما تبدیل می شود. زیر آنكه به زمین نزدیك تر است، گرانش كابل را به سمت زمین می كشد. اما بالاتر از آن كه به ماه نزدیك تر است، گرانش كابل را به سمت سطح ماه می كشد.
نقاط لاگرانژی(Lagrangian points) پنج نقطه میان دو جسم بزرگ هستند كه در آن نیروی جاذبه دو جسم همدیگر را خنثی می كنند. غالبا ماهواره های رصدی(تلسكوپ های فضایی) در نقاط لاگرانژی میان زمین و خورشید قرار می گیرند.
پژوهشگران می گویند برای ساخت این كابل می توان از موادی مانند "زایلون"(Zylon) بهره برد.
چنین نگاهی جستجوهای قمری را نیز بسیار آسان تر می كند و سبب صرفه جویی بسیار زیاد خواهد بود. نویسندگان این مطالعه معتقدند این كار، سوخت لازم برای رسیدن به سطح ماه را به یك سوم مقدار فعلی می كاهد. همین طور این امكان را برای ما فراهم می آورد تا از نقطه لاگرانژی بین زمین و ماه برای كاوش بهره بگیریم.
این مطالعه در arXIV.org انتشار یافته است.
منبع: پارسی كاو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب